Жыў паэт, цярпеў няўдачы
I пісаў такі закон:
Хай сьляпыя сонца бачаць,
А глухія чуюць звон.
Нёс паэт свае скрыжалі,
Верыў Слову і канаў...
Кпілі, білі, зьневажалі,
Крытык моўчкі абмінаў.
I няма яго ў народзе.
А ці ён пакінуў сьвет?
Мо наступнае стагодзьдзе
Прыгадае: Быў паэт!
Ён – забіты і забыты,
I зьняслаўлены ў жыцьці –
Ўстане з чорнага нябыту,
Будзе ў вобразах расьці.
I пад прыскам, дзесьці ўнізе,
Ўскрыкне Фэнікс трапяткі...
Прачытаюць людзі ў кнізе
Палымяныя радкі.
Зразумеюць, што на сьвеце
Ёсьць пачуцьці без цаны,
Што кагосьці ў весьнім цьвеце
Не заўважылі яны.
|
|
